IZBOR METODE INTONACIJE

-          Metodu izabiremo prema objektivnoj procjeni prednosti i nedostataka jednih i drugih metoda.

-          U općeobrazovnoj školi metoda mora biti relativna, a u muzičkim i jedna i druga pod uvjetom da u relativnim metodama od početka težimo razvitku divergentnog (razilazećeg) muzičkog mišljenja.

-          Zbog ograničenosti u vremenu rad prema apsolutnoj metodi nema gotovo nikakvih izgleda za uspjeh.

-          Najčešće se u nastavi izabiru metode tonik-solfa i tonika-do od relativnih metoda intonacije zbog jednostavnosti i opće poznatosti.

-          Funkcionalna metoda Elly Bašić izgrađena je na nekim teoretskim pretpostavkama koje bi se teško mogle prihvatiti.

-          Vasiljevićeva metoda nije posebna metoda već je to primjena metode tonika-do.

-          U profesionalnom muzičkom obrazovanju predlaže se metoda apsolutne intonacije iz slijedećih razloga:

      Relativne metode otežavaju shvaćanje atonalne glazbe

      Apsolutne metode usklađenije su s početnom nastavom na instrumentu

-          Apsolutne metode se u početnoj fazi bitno ne razlikuju od relativnih metoda. Razlika je očita kasnije, a očituje se u težnji da se odupre od jednoznačnosti funkcionalnih karakteristika stupnjeva ljestvice, intervala i akorda kako bi se moglo pristupiti atonalnoj glazbi „nefunkcionalno“.

-          Može li se isti cilj postići i relativnim metodama?

      Rješenje se može pronaći u mađarskim školama.

      Čim se uspostave funkcije u toj metodi rada – Kodalyjeva metoda – pristupa se njihovu defunkcionaliziranju. Učenike se navikava da svaki interval vježbaju i drugim mogućim parovima slogova, npr.:

 

-          Takvim razbijanjem funkcionalnosti putem razvoja divergentnog mišljenja možemo doći do istog cilja kao i što dolazimo s metodom apsolutne intonacije – ali na lakši i prirodniji način!

-          U našoj muzičkoj praksi teži se k tome da se učenje započne s relativnom metodom, te da se kasnije učenika prebaci na učenje apsolutne metode → često takav način rada učenicima otežava svladavanje intonacije. Može se dogoditi da učenik prihvati „novi“  način pjevanja, ali u sebi ostaje pri svome.

-          Često sami profesionalni muzičari pokazuju određenu vrstu prijezira prema relativnim metodama: neki „teoretičari“ smatraju kako su solmizacijski slogovi samo „poštapalice“ kojih se treba što prije osloboditi. Takav prijezir čudi s obzirom na to da se klasična harmonija temelji na logici stupnjeva, dakle na funkcijama u tonalitetu.

Fonomimika – vizualno predočavanje visinske dimenzije muzike kao vertikalne

-          Fonomimika (grč. Fone = glas, mimeomai = oponašam) označava pokrete i/ili položaje rukom koji zorno predočavaju visinske relacije među tonovima.

-          Heironomija

      pokreti rukom koji su označavali tok melodijske linije u staroj Grčkoj.

      Koristila se i u srednjem vijeku sve do razvitka notacije.

      To nisu bili znakovi za čvrste tonske odnose nego je imalo svrhu podsjetnika onima koji su napjev već poznavali.

-          Težnja da se rukom prikažu tonski odnosi  odrazila se i u poznatoj Guidovoj ruci!

Ruka – modulator (pet prstiju ruke označava crtovlje):

-          Pentatonska ruka – predstavlja slogove la-do-re-mi-so (tri srednja prsta ukazuju na blizinu tonova do-re-mi):

-          Postoji francuska i engleska fonomimika (one se najčešće spominju!)

-          Francuska – je prostorna; radi se  o tome da se odnosi među stupnjevima ljestvice prikažu različitim položajima ruke u odnosu na tijelo.

-          Engleska – glavna se pažnja posvećuje obliku šake; položaj ruke nije od presudne važnosti pa se kretnje odvijaju u manjem prostoru. Ovu fonomimiku preuzela je i metoda tonika-do. R.Munnich u Jale metodi razvio je varijantu engleske fonomimike.